ਦਿਲ ਤਾਂ ਮੰਗੇ ਇਸ਼ਕ ਚ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਖੇੜੇ ਸੋਨ ਸਵੇਰੇ
ਦਿੰਦੈ ਵਕਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਘੋਰ - ਤਸੀਹੇ , ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ
ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਕੇ ਹੀਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ' ਰੰਗਪੁਰ ' ਜਾ ਕੇ ਬੈਠੂ ,
ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ' ਰਾਂਝੇ ' ਨੂੰ ' ਗੋਰਖ ' ਦੇ ਡੇਰੇ
ਏਨਾ ਆਖ ਮਰੀ ਪਛਤਾਕੇ ਥਲ ਵਿੱਚ ਸੜਦੀ ਸੱਸੀ,
' ਲੱਗੀ ਵਾਲੇ ' ਸੌਣ ਜਦੋਂ ਵੀ , ਓਦੋਂ ਪੈਣ ਲੁਟੇਰੇ
ਪੇਕੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬੇਟੀ ਵੀ ਤਾਂ ਤੁਰਦੀ ਭਰ ਕੇ ਅੱਖਾਂ,
ਡਾਰੋਂ ਵਿੱਛੜੀ ਕੂੰਜ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਚੀਖੇ , ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ
ਆ ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕਦੇ ਸੀਸ ਦਿਖਾਵਾਂ,
ਕੱਲ ਜਿਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੀ ਬੁੱਲ ਅਟੇਰੇ
ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹਰ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਖੁਸ਼ ਹੀ ਜਾਪੇ , ਲੇਕਿਨ,
ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਰੱਖੇ ਹੁੰਦੇ ਦੱਬ ਕੇ ਦੁੱਖ ਬਥੇਰੇ
ਪਰਦੇਸੀ ਮਾਹੀ ਨੇ ਖਬਰੇ ਕਿਸ ਦਿਨ ਮੁੜਨੈ ਘਰ ਨੂੰ ,
ਐਵੇਂ ਕਾਂ ਕਾਂ ਲਾਈ ਰੱਖਦੈ ਨਿੱਤ ਹੀ ਕਾਗ ਬਨੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਕਾਹਤੋਂ ਅਪਣੀ ਦੁਨੀਆਂ ਲੱਗਦੀ ਸਿਮਟੀ ਸਿਮਟੀ,
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹੀ ਨਾ ਪਿਆਰ, ਮੁਹੱਬਤ , ਨਫਰਤ,
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੁਣ ਵੀ ਸੁਫਨੇ ਤੇਰੇ
ਦਿਲ ਭੈੜਾ ਹਮਦਰਦਾਂ ਅੱਗੇ ਫਿੱਸ ਪੈਂਦਾ ਕਿਉਂ ' ਮਹਿਰਮ ',
ਉਲਫਤ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਰੱਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਪਰਬਤ ਵਰਗੇ ਜੇਰੇ
--------------------------------------------------
No comments:
Post a Comment